Na niebie zza ciemnych chmur wyłoniły się pierwsze gwiazdy, które niczym drobne punkciki – powoli, acz stopniowo – rozświetlały cały firmament. Powietrze, wciąż przyjemnie ciepłe, przesycone było ostrym zapachem kwiatów, które posadzone były w niewielkich klombach. Woń tą szczególnie dało odczuć się na niewielkiej altanie znajdującej się w pobliżu zachodniej ściany rezydencji. Znajdowało się tam kilka osób, które – zdawać by się mogło – nie `rozkoszowały się` chwilą, co jakiś czas coś wykrzykując i gwałtownie gestykulując. O dziwo, nikt nie zwracał na to nawet uwagi. Jakby to, co działo się poza obrębem właściwej posesji w ogóle ich nie tyczyło. Niechybnie wiele osób widziało ową scenę, niebezpiecznie było jednak reagować, toteż każdy zajął się swoimi sprawami. Większość po prostu weszła już do środka, nie widząc większego sensu w ciągnięciu nudnych dysput na błahe tematy lub – co gorsza – te bardziej poważne, które zazwyczaj inicjowali śmiertelnicy, chcąc pochwalić się swoją pozycją społeczną lub wybadać co też dzieje się u `konkurencji`. Nie był to zlot rekinów finansjery i Spokrewnieni nie wyrażali żadnego zainteresowania ludzkimi gierkami. Tymczasem na podjeździe pojawiały się ostatnie samochody, tym samym lista z nazwiskami, którą kurczowo trzymał w ręku jeden z ochroniarzy, zawęziła się już tylko do kilku pozycji.

Nie minęło wiele czasu, nim główna brama została już zamknięta, na co chyba nawet nikt nie zwrócił uwagi, a reszta misternie ukrytych świateł ogrodowych została włączona, w pełni oświetlając cały fronton wielkiej budowli. Gzymsy i parapety rzucały na ściany ostre cienie, co mąciło trochę iluzję spokojnego, bezpiecznego i gościnnego domu. W środku zaś wszystko było perfekcyjne. Aż nadto. Tu przy wejściu stoi dwóch boyów, gotowych przyjąć wierzchnie okrycie, racząc zarazem jego właściciela pięknym, acz zarazem perfidnym, fałszywym uśmiechem. Główny hol robi wrażenie. Jego marmurowa posadzka lśni się i połyskuje, odbijając niebieskawe światło rzucane przez wysoko zamocowane kinkiety, bardziej oświetlające nieregularne sklepienie, niż cokolwiek innego. Na jednej ze ścian można było znaleźć niewielki `wodospad`. Tak chyba należało nazwać tę dziwną ozdobę, po której metalicznym, połyskliwym boku woda leniwie spływała w dół, intensywnie odbijając refleksy świetlne. Owe dzieło sztuki nowoczesnej kontrastowało dość mocno z małymi kolumienkami stojącymi dalej w korytarzu, które poprzedzały niewielki portal prowadzący do głównej sali. Z drugiej jednak strony, drzwi byłyby tu rozwiązaniem wielce niepraktycznym i mało efektownym… Zasłaniałyby to, co rzucać powinno się (i bez najmniejszej wątpliwości – rzucało się) w oczy, czyli `Cuore della Casa` - `Serce Domu`, jak zwali to pomieszczenie sami właściciele. Biel i złoto. Dominacja tych dwóch barw była tutaj niezaprzeczalna. Po wkroczeniu do środka od strony głównego holu znajdujemy się na niewielkim, półokrągłym podeście, na którym w tym momencie przebywało całkiem sporo osób, prowadząc rozmowy i obserwując innych, a punkt ten nadawał się do tego idealnie. Po dwóch stronach znajdowało się kilka małych schodków, które prowadziły do właściwej części pomieszczenia. Na środku, na ziemi znajdował się okrągły emblemat z symbolem rodu. Wielka litera `G`, wykonana najwyraźniej ze złota – choć nie najwyższej próby – na niebieskim tle. Było to centrum sali, lecz nikt tu nie stał; wszyscy zajmowali miejsca trochę dalej, gdzie stało kilka kanap i stolików do kawy. Tam też zasiadało paru przedstawicieli Ventrue. Znajdowali się niedaleko fortepianu; stał po ich prawej stronie, a blady i nadzwyczaj chudy pianista w źle skrojonym fraku wygrywał na nim powolne melodie, mające tworzyć nastrój. Tuż przy nich był podobny podest, na który wstępu już nie było, a dwie pary drzwi znajdujące się na nim prowadziły najwyraźniej w głąb domu.

Wybiła już dziewiąta; do tej pory nie działo się za wiele, co wydawać mogło się wręcz podejrzane. Być może była to cisza przed burzą. Nie widać było także samych przedstawicieli Giovannich. Od czasu do czasu któryś z nich przemykał szybko pośród zebranych, znikając zaraz za jakimiś drzwiami. Wtedy też do sali wszedł młody mężczyzna, którego część osób mogła kojarzyć z iście `elitarnego` towarzystwa prowadzącego zagorzałą dysputę w altanie. Wyglądał… dość nieciekawie. Jego ostre rysy twarzy, kilkudniowy zarost i niespotykane oczy mogłyby być nawet pociągające, teraz jednak przypominał obraz nędzy i rozpaczy. Blada, ziemista cera poprzecinana niebieskimi żyłkami, puste spojrzenie i niepewny, trochę chwiejny chód. Krew. Nie pił jej od bardzo dawna, czego nie dało się ukryć. Musiał się pożywić, czego coraz silniej domagała się również jego wewnętrzna bestia. Rozglądał się niepewnie dookoła, by podejść w końcu do jakiejś kobiety-śmiertelniczki, a po chwili nawiązała się między nimi rozmowa. Kilka osób spoglądało kątem oka na ową scenę, nie robiąc sobie z niej zbyt wiele, choć samemu odczuwając silne pragnienie.

Ventrue zauważyli przybycie kolejnej członkini swojego klanu. Kilka starszych wampirów było zajętych rozmową, racząc ją jedynie zimnym spojrzeniem, tych młodszych zaś mogła tylko pobieżnie kojarzyć, a niektórych – nie znać nawet w ogóle. Nie przeszkadzało im to jednak kiwnąć delikatnie głową w powitalnym geście, żaden jednak nie poderwał się z miejsca, widząc, że kobieta i tak nie zmierza w ich stronę. Ostatecznie przemierzyła całą salę, chcąc usiąść obok. Miejsce jej znajdowało się praktycznie na rogu; z pewnością była wniebowzięta na samą myśl, iż wszyscy będą ciągle chodzić za jej plecami. Niestety – inne krzesła były już zajęte. Nim usiadła zdążył podejść o niej jeden z kelnerów wytrwale roznoszących kolejne smukłe, wysokie kieliszki z szampanem, i rzucił jej badawcze spojrzenie. Z pewnością nie tego chciała się napić, mogła jednak zachowywać pozory – zapewne nie robiło jej to wielkiej różnicy. W międzyczasie nasza… `znajomość` posunęła się dużo dalej. Mężczyzna, nie przerywając kontaktu wzrokowego i trzymając dziewczynę w talii, prowadził ją do jakiegoś miejsca w dalszym kącie pomieszczenia. Zdawała się być wniebowzięta, ciągle się uśmiechając i mrużąc oczy, on zaś w pełnym skupieniu prawił jej kolejne komplementy. Mesmeryzm w najlepszym wydaniu? A może to jego urok osobisty? Nic z tych rzeczy. Ona nie odczuwała jednak tego w ten sposób. W końcu podszedł do niej niebezpiecznie blisko, prawiąc czułe słówka. Wszystko szło po jego myśli, nie przewidział jednak jednego… o czym pomyślał dopiero wtedy, gdy ktoś gwałtownie złapał go za ramię. Był to jegomość, który wcześniej próbował dostać się do swojego samochodu. Na jego twarzy początkowe zaskoczenie ustąpiło złości; jego mordercze wręcz spojrzenie przeszywało teraz mężczyznę, a wszystkie mięśnie stały się napięte. Dziewczyna zaś stała oniemiała, trochę przerażona, trochę podekscytowana, nie odezwała się jednak ani słowem. Wtedy też ten popchnął jej adoratora, przymierzając się zarazem do wymierzenia kolejnego ciosu, celując w twarz. Spokrewniony postąpił kilka kroków w tył, łapiąc się jednego z krzeseł, dzięki czemu nie stracił równowagi. Pech chciał, iż było to siedzisko panny Delven. Nim jednak fabuła potoczyła się dalej, do akcji wkroczyła ochrona; nie znając sytuacji – złapała najpierw nadgorliwego mężczyznę, który pierwszy wymierzył cios. Ten, szarpiąc się, zaczął bluzgać i wyklinać młodzieńca, uciszyła go jednak jego własna pani, zbliżając się i dotkliwie policzkując, coby odwrócić się na pięcie i szybkim krokiem wyjść na zewnątrz. Najwyraźniej nie była to dobrana para…

Śmiech. Wampir podniósł powoli głowę i uśmiechnął się tak bezczelnie i perfidnie, iż zaognić mógł tylko gniew tamtego. Efekt był jednak odwrotny. Na jego twarzy pojawiło się przerażenie, gdy spostrzegł jego małe, błyszczące kły, teraz ociekające krwią. W oka mgnieniu dwóch rosłych strażników wyprowadziło go do pobliskiego korytarza, a potem – gdzieś dalej, `za kuluary`. Nie trzeba chyba zaznaczać, iż spojrzenia wszystkich skierowane były teraz w ich stronę. Mężczyzna – po chwili – odwrócił się do tyłu i zlustrował wzrokiem stojącą w pobliżu Esther, a bezczelny uśmiech nie znikał z jego twarzy. Pochylił głowę i uniósł brwi, jakby ten teatralny do bólu gest miał zakończyć całe przedstawienie, chcąc wycofać się gdzieś, właściwie to – gdziekolwiek, byle uniknąć kolejnych spojrzeń. Co na to ona? Wszystko momentalnie wróciło do normy. Był to celowy chwyt reszty mrocznego towarzystwa, które chciało natychmiast zatuszować wszelkie ślady po incydencie. Śmiertelni rzucali sobie ukradkowe spojrzenia, widząc jednak, iż wszyscy dalej się bawią, odczuć mogli konsternację.